Een oud gedichtje

Soms kom ik bij iemand die hele oude rijmpjes en gedichten kent, uit het hoofd. De ene keer zijn ze zelf bedacht, de andere keer zijn het opzeg gedichtjes van vroeger, die nu niemand meer kent. Als ik zoiets tegenkom, probeer ik het altijd op te schrijven, maar dat lukt niet altijd. Vlak voor Kerst had ik weer een keertje beet, en heb toen het onderstaand gedichtje opgetekend, dat de persoon in kwestie zelf lang geleden als teener had gemaakt. Zonder bronvermelding omdat de auteur dat zelf zo wil. Het is een vroom gedichtje, wel passend – zo lijkt me – aan het begin van een nieuw jaar, waarin ik ieder graag heelheid wens en succes, of te wel: Heil en Zegen.
Hartelijke groet, ds. Fokko F. Omta

Ja wie maar steeds op God vertrouwt
die helpt Hij allerwegen.
Hij wankelt niet, zijn daad is goed.
Hij zendt ons zon en zegen.
Toch is ‘t niet altijd zonneschijn
in ieder mensenleven.
Het is de kunst, al heb je verdriet
om toch veel zonneschijn te geven.
Wie dit onthoudt en er naar leeft,
die schenkt de Heer zijn zegen.
Want wie maar steeds op God vertrouwt
Die helpt Hij allerwegen.