Paastijd (3): een mens aan de oever

Nóg een verhaal uit de Paastijd. De leerlingen waren uit arremoede weer teruggekeerd naar hun oude beroep. Ze gingen vissen en zijn de hele nacht in touw geweest. Maar of de duivel er mee speelt: ze hebben niets gevangen, zelfs niet één lullig visje. Dat kan er nog wel bij. Ze zíjn al in diepe mineur vanwege de dood van hun leermeester en nu lukt het vissen hen óók al niet meer. Wat een vreselijke rot-tijd maken ze toch door. Doodvermoeid en dubbel gefrustreerd varen ze tegen de ochtend weer naar wal. En als ze de rand van het meer langzaam naderen, zien ze op enige afstand, dat er iemand aan de oever staat, die hen wenkt. En roept: ‘hebben jullie iets te eten?’.
De vermoeide vissers kijken elkaar aan. Helemaal niets! Maar midden in hun platgeslagen teleurstelling is daar ineens een onmogelijke ingeving, een vlaag van herkénning.
Want de vraag (‘hebben jullie iets te eten?’) had helemaal niet de klank om hun teleurstelling er nog eens ín te wrijven, maar klonk meer als een vorm van begrip: “is het echt allemaal zó erg?!’ ‘Wat is er aan de hand vrienden?’. In een flits herkennen ze een zelfde open ‘mind’, open geest, die hen voorheen bij hun leermeester Jezus altijd was opgevallen. Open en zonder verborgen bijbedoeling, immer verbindend. Eén in de boot, Johannes, fluistert: het lijkt Jezus wel! Zou het?

Wie staat er bij jou aan de oever?
Doodmoe van alles, van het mislukte vissen, horen de voormalige leerlingen een vraag die hen toeroept vanaf de kant. Ze herkennen in die stem en in die vraag de ‘geest’ van hun voormalige inspirator, die hen niet verder neerduwt, maar juist omhoog trekt uit de sombere put waarin ze zitten.
Het verhaal van dit verschijnings-gezicht dat de voormalige leerlingen ten deel valt, is één van de laatste waarvan bericht wordt in de bijbel. Jezus aan de oever. Ik vind het een mooi beeld en een mooie gedachte: dat er iemand aan de over staat, die je opwacht.
Aan de oever van het water, van een woelige tijd; aan de oever van een stormachtige zee, waarin alles over je heen dendert en je je diep ongelukkig voelt, weerloos en zonder hoop dat het nog een keer goedkomt. Een periode van diepe eenzaamheid, bodemloos verdriet. En dan staat er onverwacht iemand die je aanspreekt. “When you’re down and troubled. And you need some love and care. And nothing, nothing is going right. Close your eyes and think of me, and soon I will be there …”. Zo klinkt het in een liedje van Carol King: wat er ook aan de hand is?: You’ve got a friend!. Je hebt een vriend, iemand die je opwacht aan de oever van je sores. Als het echt nodig is, sta je niet alleen.

Maar als er níet iemand staat …? Alone again ….
De zondag na Hemelvaart lezen we van het láátste verschijningvisioen. Want het moet ook es een keertje afgelopen zijn met al die gezichten, visioenen en mogelijk in-beeldingen van mensen die beweren Jezus te hebben gezien. Hemelvaart markeert zogezegd de afsluiting van die tijd van verschijningen. En de zondag na hemelvaart heeft de naam: Wezenzondag. De leerlingen zijn nu echt weer alleen, op zichzelf aangewezen.
Daarom zal in die dienst (zondag 21 mei) het lied Alone again klinken van Gilbert o’ Sullivan. Saskia gaat er deze week mee aan de slag achter de piano. Ik houd het nu bij het eerste vers. Daar wordt je niet vrolijk van.

Oh, in a little while from now                             ik voel me nu al enige tijd
If I’m not feeling any less sour                           helemaal niet minder verdrietig
I promised myself to treat myself.                      dus beloofde ik mezelf te helpen,
And visit a nearby tower.                                    een dichtbije toren
And climbing to the top.                                       te beklimmen naar de top
Will throw myself off                                             en mezelf naar beneden te gooien,
In an effort to make it clear to whoever.           om aan ieder duidelijk te maken,
What it’s like when you’re shattered                   als je verpletterd bent door verdriet
Left standing in the lurch, at a church.               in de steek gelaten, in een Kerk,
Where people saying.                                             waar mensen zeggen:
“My God that’s tough, she stood him up.            Mijn God, dat is rot, en toen liet ze hem daar staan,
No point in us remaining                                      het heeft geen zin nog langer (bij hem) te blijven,
We may as well go home”                                     we kunnen wel naar huis gaan,
As I did on my own                                                 dat deed ik ook: alleen, natuurlijk.
Alone again, naturally

Op internet zijn er vele reacties van mensen die treuren om een gestorven geliefde en hun gevoelens van verdriet verwoord vinden in dit lied. Het refrein gaat als volgt:

It seems to me that.                                         Het lijkt me dat er
There are more hearts.                                     meer gebroken harten
Broken in the world.                                         in de wereld zijn.
That can’t be mended.                                      die niet kunnen worden geheeld.
Left unattended.                                               aan zichzelf overgelaten …
What do we do?                                               wat doen we eigenlijk?
What do we do?                                               wat kun je doen?

Zo gevraagd, niet veel. Proberen toch de draad weer op te pakken.
En opletten of er aan de oever van moeite en verdriet niet toch iemand op je wacht;
ervoor open staan dat iets je overkomt:
helpend, bemoedigend, zodat je verder kunt met nieuwe energie!

Mooi, maar dan zijn we al bij Pinksteren, daarover een volgende keer.