Advent en twijfel

Komende zondag is het opnieuw Advent. De kerk begint aan een nieuw jaar; dus: opnieuw verlangen naar licht, naar vrede, naar de komst van iemand die het verschil maakt. Maar soms is dat wel even vol-houden geblazen. Het valt me deze dagen niet gemakkelijk. Hieronder ga ik daar verder op in. En ik geef daar ook een mooi gedicht door. Ik hoop dat het voor sommigen herkenbaar is. Dat gedicht. En ook de vertwijfeling die mij deze dagen soms om de oren vliegt, door nieuwberichten als kogels, die de eenvoudige vanzelfsprekendheid van het bestaan doorboren.
Wie wil reageren met een eigen gevoel, ervaring, beleving? Welkom. Zie mijn e-adres onder het kopje Contact.

Advent is volhouden
Als predikant begin ik voor de 32-ste keer aan Advent. Voor de 32-e keer verlangen naar licht, dromen van vrede, uitzien naar de komst van Jezus, die de wereld komt redden, transformeren in een godde-lijk humaan koninkrijk van God. Maar tegen de achtergrond van de huidige wereld, Syrië, Parijs, Ba-mako en Brussel, moet ik wel toegeven dat het allemaal niet erg wil opschieten, die wereld vrede. Ik ben het dromen met advent een beetje voorbij op dit moment. Verlangen naar vrede, uitzien naar Christus gaat niet zo vanzelf. Advent in deze tijd is spiritueel gezien echt een zaak van volhouden geblazen, werken!.
Een vergelijkbare verzuchting proef ik in het onderstaande gedicht, te vinden in het Nieuwe Liedboek, p. 909. In de slotzin wordt toch nog een antwoord gegeven, waarin bemoediging schuilt. Maar je moet wel opletten om het te zien. Geloven is niet stellig beweren, niet “god is groot” roepen, laat staan schreeuwen; het is veeleer stil worden. En dan: vastgehouden worden, aangesproken vanaf de overkant. Het gedicht is van Gabriël Smit en heeft als titel Antwoord. De aangesprokene is het Kerstkind.

Antwoord
Soms ben ik bang dat u niet blijft,
dat uw voeten leegbloeden op lege
wegen, dat uw zachtmoedige handen tegen
zoveel verraad, zoveel weerspannigheid

in mensen en dingen niet bestand zijn,
dat u zeggen zult: ik had beter
moeten weten, mensen waarheid leren
is waanzin, leugen hun vaderland.

Moet ik u dan in de kribbe al
waarschuwen? Zeggen: doe het niet,
doe het anders, laat uw moeder vergeten

wat de engel sprak? Uw eigen stilte
– nacht, sterren, adem – zingt uw lied
van antwoord: zelfs op aarde vrede!

Hartelijke groet, ds. Fokko F. Omta