Alleen “JA” zeggen (Rumi)

Als het vakantie is, kun je meestal geen afspraken maken, omdat de mensen … inderdaad ja … met vakantie gaan of zijn. Maar de redactie van de Fenix, het geschreven orgaan van de Fenixkerk, kon deze week voltallig bijeenkomen, juist dankzij de vakantie! En dat leverde meteen een inspirerende redactievergadering op. Het eind-resultaat daarvan: moet je nog even op wachten, want de volgende Fenix komt ná Sinterklaas. Maar een tipje van de sluier wil ik graag oplichten. Als thema sluiten we aan bij een gedicht van de Perzische filosoof, dichter en Soefi-mysticus Jalal ad-Din Rumi.
Het is al even geleden dat deze meneer Rumi op de aardbodem rondliep, nl. van 30 september 1207 tot 17 december 1273.
Ik zal vertellen hoe we op hem kwamen.

Alleen Ja zeggen
Eén van de redactieleden vertelde van een ‘dagje-uit’ van moeder en dochter, waarbij de moeder alleen JA mag zeggen. Natuurlijk wel met bepaalde randvoorwaarden, maar daarbínnen mag dochter-lief de invulling van de dag bepalen, zó dat moeder met liefde in alles met de dochter meegaat. Kortom een Ja-dag waarbij vader of moeder de teugels en de beslissingsbevoegdheid geheel aan de kinderen laat. Voorwaar, een spannend evenement – of misschien juist heel ontspannend?!  – voor beide partijen!
Dit (tegen alles) JA-zeggen bracht mij op het onderstaande gedicht van Rumi, waarin hij ons oproept om als mens bij alles wat op je afkomt: te reageren als een gastvrije HERBERG.
Bij een herberg kloppen mensen van allerlei pluimage aan de deur. De herbergier zal best eens denken dat hij een bepaalde gast liever kwijt dan rijk is. Maar hij zal het niet zeggen en ook niemand de deur wijzen.
In tegendeel: komt u binnen. Wat kan ik voor u doen?

Ik laat nu verder alleen nog het gedicht volgen. Je moet bij je zelf maar bedenken of je er mee uit de voeten kunt of niet.
Voor de genoemde ‘Fenix’ zullen twee mensen het gedicht bespreken met in gedachten hun eigen levenservaringen. Leuke ervaringen, mooie ervaringen, maar ook pijnlijke en teleurstellende!  Kun je ook die laatste echt ‘verwelkomen’? Terwijl je ze liever direct de deur zou wijzen!? Maar kún je ze wel buiten de deur houden?????
Over die vragen dus zal de volgende Fenix gaan. Hier is alvast het gedicht.

De Herberg   (Rumi)
Dit mens-zijn is een soort herberg.
Elke ochtend weer een nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase …..

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbíj te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd.
om jou als raadgever te dienen.