De bekoring van voetbal (2)

De ruim vier weken van het WK Voetbal vallen samen met de tijd van Advent in de kerk. Vorige week vertelde ik geen wedstrijden te gaan kijken, wel volg ik het WK via verslaggeving in de media achteraf. Orange heeft twee wedstrijden gespeeld. Volgens ons ochtendblad Trouw heb ik nog weinig gemist, is mij zelfs heel wat ergernis en frustratie bespaard gebleven. Nederland houdt van mooi en technisch voetbal, maar zodra er wat Latijns temperament en vechtlust tegenover wordt gezet, schrikken we daarvan. In mijn herinnering heeft Nederland van b.v. Portugal nog nooit gewonnen. Dat zijn jongens die op straat hebben leren voetballen, en daarbij ook hebben leren vechten en overleven, zonder het warme bad van een Voetbal-Academy, waar alles tot in de puntjes voor de kwetsbare talentjes is geregeld. Maar goed, mijn hoop is en blijft gevestigd op Louis. Het zou best eens kunnen, dat deze vier WK-weken ook de ADVENT vormen van een nieuwe wereld-Heiland in de godentempel van Koning Voetbal. Maar daarover later meer.

Waarom niet kijken?
Vorige week schreef ik dat níemand er ook maar íets mee opschiet behalve misschien ik zelf. Het is puur voor mijn eigen gevoel. Soms doe je iets om tenminste niet ‘niets’ te doen, om voor de verandering eens een keer niet keurig in de pas mee te schuifelen. Later kwam ik nog het volgende verhaal tegen dat mij wel aanspreekt:

In de jaren rond 1970 tijdens de Vietnamoorlog stond een man elke vrijdag
voor het Witte Huis met een protestbord. Een Journalist vroeg hem:
je staat hier al jaren, denk je nu echt dat jij de wereld kunt veranderen?
De man antwoordde: “ik heb niet de intentie de wereld te veranderen,
ik wil alleen niet dat de wereld mij verandert”.

We veranderen doorlopend. Dat gebeurt vaak ongemerkt door alles wat je meemaakt en op je af komt. Je moet constant reageren op wat er door “dé mensen” gevonden wordt, gezegd, gedacht of zelfs geschreeuwd. Ervaringen, meningen, opmerkingen van anderen. Een grote rol speelt daarin het Nieuws, onze dagelijkse portie “gif”. Om dat elke dag te volgen, heb ik zelf wel wat eelt op mijn ziel nodig. Lettie (mijn echtgenoot) is gevoeliger. Zij wordt van die dagelijkse berichten tamelijk depri. Als je daar last van hebt, kun je je “nieuws” consumptie beter op een wat lager pitje zetten. Trouwens, echt NIEUW is het “nieuws” eigenlijk nooit. Veeleer een volgende versie van steeds maar weer hetzelfde oude liedje. Crisis of oorlog hier, overstroming daar, bosbranden ginds, en een volgende Covid uitbraak is vast aanstaande. Geen mens blijft daar ‘cool’ onder, het raakt je en je verandert erdoor, vaak zonder dat je het door hebt.
Om daar een beetje vat op te krijgen, is het goed om af en toe es even uit de mallemolen van je doordenderende agenda weg te stappen. Precies dit is wat mij betreft ook de ‘zin’ van de zondagochtend b.v. in de Fenixkerk. Je hoeft niet eerst een hele geloofsbelijdenis te omarmen. Maar alleen al dit: dat je es even STIL stáát … en STIL wórdt, van buiten en van binnen. En je dan eens even concentreren op een ander verhaal, niet nieuw, maar juist een heel OUD verhaal over de oudste droom der mensheid. Dat is heel kostbaar. En het kan je ten deel kan vallen in de kerkbank.

Waar ik me op verheug: eeuwige glorie voor Andries
Ik hoop natuurlijk dat Orange ver komt en daarbíj twee dingen in het bijzonder.
Het ene heeft te maken met Louis, die de kans loopt om J.C op te volgen als Salvator, Redder of Heiland. Daarover volgende keer.
Maar nu hoop ik vooral op een heldenstatus voor onze Goalkeeper, Andries Noppert, een typische underdog, die als Assepoester de heldin van het feest kan worden.
Andries heeft veel tegenslag gehad in zijn carrière, zijn ouders en zelfs z’n vrouw hebben hem al vaak aangeraden om te stoppen. Blessure leed, eenzaam op een zijspoor bij een Italiaanse club, telkens tweede keus; of op doel in de kelder van de totocompetitie. Met Friesche stijfkoppigheid bleef hij steeds terugvechten.
En nu wens ik hem alle geluk en vleugels van de wereld. Het moet hem als kieper wel een beetje méézitten. Eén lullig polletjes gras kan je de das om doen, maar evengoed kan hij met een toevallig goed uitgestoken handschoen Orange bewaren voor uitschakeling. Het mooiste scenario zou zijn een allesbeslissende strafschop.
Stel je voor, Andries staat daar met zijn reuzenlijf midden in het doel. In eerdere wedstrijden heeft hij steeds een hoek gekozen en al éénmaal een snoeiharde pengel via de paal uit de hoek weten te duwen. Met zijn grote schoenmaten vast op de grond, beweegt hij zijn lijf en wijde armen van links naar rechts. Welke hoek zal hij kiezen?
Als de bal de voet van vanaf de elfmeterstip verlaat, doet Andries … niets! Hij blijft alleen maar staan … en vangt de bal, die met een zacht boogje op de Panenka manier door het midden is getrapt, eenvoudig op.
A Star is born.                                           (wordt vervolgd).