Een gebed en een overweging (Israel versus Hamas)

Na een verschrikkelijke week – althans wat betreft het wereldnieuws – had ik afgelopen zondag dienst in Schoorl. In de gebeden kun je dan niet om het nieuws heen. Dus heb ik het volgende gebeden:

Altijd Aanwezige,
ontferm u over hen die leven op de plek op aarde,
ooit aangeduid als het Heilige Land,
nu een plek waar het vuur van de Hel (die overigens niet mag bestaan)
bij zou verbleken:
geen heilig, maar ón-heilig land,
waar elk licht van toenadering wordt gedoofd:
in de ontreddering van bommen en rokend puin.
in de waanzin van oorlog en gevaar.
Vluchtende mensen zonder idee waarnaar toe:
treurend om geliefde doden, onzeker of ze toch nog leven:
Hemelse vader, Moeder der aarde, ontferm u.
Trek het lot u aan,
van allen die met ons bestaan

Eén lichtpuntje
Na deze gebeden om ontferming voor de nood in de wereld, volgt normaal gesproken een loflied, vanuit het vertrouwen dat – wanneer dan ook?! – maar dát er een moment komt van kentering in het lijden. Dat er hoe dan ook een moment komt van ontferming en mededogen, van ontspanning en zachte dooi na een winter van geweld.
Ik vind het altijd moeilijk om in een dienst die switch zo even snel te maken. Zeker in volstrekt uitzichtloze conflikt om Palestina.
Maar in de zwarte week die we achter ons hadden, trof mij toch één lichtpuntje.
Voor het Journaal verscheen zaterdag avond een Joodse vader van een gegijzelde dochter.
Hij riep zowel Hamas,
als de op wraak gezinde Beleidsmakers van zijn land op:
om direct te stoppen met alle geweld en eindelijk beginnen te praten,
om eindelijk te beginnen aan de eindeloze woestijnreis-naar-elkaar:
om eindelijk ook eens iets te willen voelen van de pijn van de ander.

Afkomstig uit hoger bewustzijn
Glashard beweren dat een dergelijke oproep regelrecht van God komt, zal ik niet doen. Maar wél vanuit een hoger bewustzijn dan wij normaal gesproken hebben!
Deze vader met zijn oproep om acuut met het wezenloze geweld te stoppen en te gaan praten (Hamas met Israel, Israel met Hamas) maakte het voor mij mogelijk om een loflied aan te heffen …
Want zolang God zulke mensen tot de aarde zendt
– slechts pleitend voor mededogen én toenadering –
zolang heeft Hij zich nog niet van ons afgewend.