Geen floralia, geen dienst

13 september 2021 door

Er is géén dwingend oorzakelijk verband tussen het niet-doorgaan van de Floralia en het niet-plaatsvinden van een viering in de Fenix. Het verband ligt in andere jaren precies omgekeerd. Juist als er wél Floralia is, houden we de Fenix dicht en trekken Fenixgangers naar Winkel. Dat we die lijn dit jaar ook volgen zou je de macht der gewoonte kunnen noemen. Of een vorm van solidariteit, met de floralia-organisatie. Maar ‘solidariteit’ is wel een groot woord. Een tikkeltje gemakzucht is ons deze keer ook niet vreemd.

 

En dat mag ook wel een keer

Want afgelopen zondag hadden we voor de vijfde (en laatste) keer dit jaar: Openluchtviering in de Ruïnekerk Oude Niedorp. Dat is telkens weer bijzonder, maar ook wel vermoeiend en wat mij betreft meestal niet zonder enige stress: is het een beetje knap weer? Komt er geen regen? Zal het geluid weer goed verstaanbaar zijn? En nog iets: elke keer moet er driftig met tafels en stoelen gesjouwd. Piano, muziekversterking, sta-tafels en een mooie partytent: bijzonder elegant, maar ook een ‘on-ding’ om op te zetten met wel 300 moeren en bouten. Maar goed, als alles met vereende krachten is opgezet,  ziet het er ook prachtig uit en bewijst de Ruïnekerk zich als TOP-locatie! Maar het pleegt op den duur ook een beetje roofbouw op de vaste CREW van Fenix- en Stichting Ruïnekerk, die elke keer weer klaar staat en de handen laat wapperen. Voor hen bij deze graag een woord van grote dank, en diepe waardering mijnerzijds. De namen van degenen die ik bedoel zijn bij de redactie bekend.

Wie of wat heft mij op?

De viering stond zondag ondertussen in het teken van ‘weer overeind krabbelen’. Dat geldt een beetje voor ons allemaal, in de na-walmen van Corona. En het geldt misschien nog wel sterker voor allen die 20 jaar geleden getroffen werden door de aanslagen van Nine/Eleven in 2001: b.v. zij die toen in die twee torens mensen hebben verloren; die via een laatste telefoongesprek dramatisch afscheid moesten nemen van een geliefde, man, vrouw, vader of moeder.
Of anderen die als hulpverlener, brandweer-man of vrouw, giftige en ziekmakende stoffen hebben ingenomen en er sindsdien ziek van zijn. Voor velen is het leven nadien nooit meer onbekommerd geweest, nooit meer vanzelf, los of vrij.
De lezing tijd ging daarom over een Vrouw die al een half leven lang ‘diep gekromd’ door het leven gaat. Ze heeft een zwak en ziek-makende ‘geest’: een geestesgesteldheid van niet meer kunnen leven, niet kunnen genieten, niet frank en vrij het leven tegemoet zien. Daarom gaat ze al 18 jaar ontwijkend en diep gebogen over straat, om maar niemand in de ogen te hoeven zien, want dat kon ze niet, durfde ze niet. Meestal zijn dergelijke mensen voor anderen niet meer dan een schim. Je loopt ze zo voorbij, zonder op te merken. En als je het wél ziet, dan roept zo iemand meestal geen enkele interesse bij je op. Eerder iets van: gauw doorlopen. De Kern van het gelezen verhaal is dan, dat Jezus deze vrouw ziet en er WÉL op aanslaat. Hij stelt haar een vraag, spreekt haar aan en daar kijkt ze van op. Want ineens wordt ze ge-zíen, ópgemerkt, niet langer genegeerd. Hoe is ’t mogelijk!? Daar wordt ze niet slechter van, maar béter!
Karin Beukers deed de lezing en Saskia Terpstra zong: You raise me up, u heft mij op.
Mooi is dat! En nog mooier als we bedenken dat dat ‘elkaar opheffen’ natuurlijk niet alleen door Jezus hoeft te gebeuren!

 

Een gebed/lied van 20 jaar geleden

Op vrijdag 14 september 2001 nam ik deel aan een bijeenkomst in de RK kerk te Wieringerwerf gewijd aan de wereldschokkende gebeurtenissen in Amerika. De hele wereld hield de adem in. De kerk dromde vol en mensen kregen bij binnenkomst een kaarsje die ze vóór in de kerk konden ontsteken.
Aan het einde van die bijeenkomst, in de nasleep van die dinsdag en in de stilte voor de storm die zou komen, zongen we het volgende lied, eigenlijk een gebed om vrede. Het klonk afgelopen zondag in de Ruïnekerk en ik laat het hier volgen, in gedachtenis aan alle gebogenen van toen en evenzeer ten behoeve van gebukten van vandaag, in Amerika, Afganistan en waar dan ook.

Wij bidden u om vrede en vragen u om brood
dat mensen redt van honger en onmacht en van dood.

Wij bidden u om wijsheid en vragen u om licht
dat mensen ogen opent en op elkander richt.

Wij bidden u om zegen en vragen om het woord
dat mensen weer ver-enigt en naar de vrijheid voert.

Wij bidden u om adem en vragen om uw geest.
die mensen doet herleven en ons van schuld geneest.

 Wij bidden om verhoring en vragen u altijd
dat mensen mogen weten dat u hun toevlucht zijt.

P.S.:
Volgende week vertel ik iets over 14 november 2021
Samen met Niko Stammes bereiden we een vervolg voor op
SCHERMERHORN dag in 2018. Schrijf alvast in je agenda.

Het zal gaan over het thema: VRIJHEID.