Help we vergaan! – de boot stroomt vol

De zon kwam ons weer heel fijn te hulp afgelopen zondag in de Ruïnekerk te Oude Niedorp. Het Mauritskoor heeft prachtig gezongen, de accordeons, gitaar en piano bereidden ons mooie muziek. Van de Irish Cottage kwam heerlijke koffie, allemaal tevreden. Dus daar zit de pijn niet.
Nee, het verhaal ging over de Storm op het meer. De storm en de golven beuken tegen het schip dat bijkans begint te zinken. Terwijl de leerlingen totaal ontredderd zijn, ligt Jezus in serene rust te slapen. Ze schreeuwen hem wakker: Kan het je niet schelen dat we vergaan!. In het verhaal bestraft Jezus vervolgens de wind en maant het meer tot kalmte. En het wórdt volkomen stil, jazeker, serene rust. Dat is nog eens een wonder volgens het boekje: de discipelen roepen Jezus tot actie, en Jezus levert. Geloven in optima forma, zou je denken. Volgens de bijbelverteller zijn wonderen dus mogelijk. Zeker! Maar hij plaatst ook vraagtekens bij dit klassieke wondergeloof.

Waarom zo laf? Helemaal geen vertrouwen?
Nadat Jezus keurig zijn wonder heeft verricht, laat dezelfde bijbelverteller Jezus twee vragen stellen aan zijn geredde discipelen. Jezus vraagt: Waarom waren jullie zó extreem bang?!, laf staat er eigenlijk. En: Hoe staat het dan eigenlijk met jullie geloof, met jullie vertrouwen?! Geloof in de zin dat Jezus de storm wel voor hen kon oplossen hadden ze wel. Daarom hebben ze Jezus immers wakker geroepen. Doe iets!!!. Ze vroegen om een goddelijk wonder. Maar ondertussen zijn ze zelf allemaal visser geweest, ervaren bootbestuurders, die datzelfde meer kenden als hun broekzak. Jezus verwijt ze hun ongewoon paniekerige hellep!-roepen, omdat ze wel heel erg snel de slachtofferrol opzoeken. Hoe staat het met jullie vertrouwen? vraagt Jezus, God is er heus wel; en vergeet ook niet wat je zelf wel niet allemaal kunt. Godsvertrouwen én zelf-vertrouwen dus. Want was het echt wel zo hopeloos?!

Help we vergaan! – Europa stroom vol
Tjsa, ook wij, in onze boot Europa verkeren in ongetij. Het stormt om ons heen, en ons schip loopt vol met golven vluchtelingen die onze kant op worden gestuwd. Hellep, we vergaan!. Ja wie eigenlijk?!. Sommigen beginnen te huilen, nee dit kunnen we echt niet aan. Onze cultuur, onze identiteit wordt helemaal overspoeld. Doe de grenzen dicht, er mag niet één meer in. Anderen doen soms ergernis wekkend rooskleurig, alsof het alleen maar één grote verrijking is, al die die nieuwe medelanders. Geen van beide. Het is een vreselijk drama én een enorme opgave. Niemand vraagt er om, maar het heeft ook geen enkele zin om te gaan jammeren dat het niet kan. Mensen, die met een gammel bootje op onze kusten verschijnen: daar kun je eenvoudig niet omheen. Als dat dan zo is, doe dan liever niet al te bang en onzeker, schiet niet in de stress. Heb liever een gezonde dosis vertrouwen, Godsvertrouwen, zelf vertrouwen. Geloof in je eigen cultuur en waarden, Humanistisch of Christelijk, beide mag. En dan samen de storm het hoofd bieden, zonder roze prietpraat, maar ook zonder paniek, wel creatief en op een verstandige manier, ook met lef, én met hart.
Hartelijke Groet, ds. Fokko F. Omta