Hersenslijtage

Nieuwe namen onthouden, daar heb ik al een hele tijd moeite mee. Daarom hoop ik deze week, net als voorgaande jaren, van de kinderen van Groep 6 een kleine foto te maken, uiteraard niet zonder toestemming. Die foto’s plak ik op een A3 vel met de namen eronder. Dan kan ik in de komende zomer al vast wat oefenen en heb ik ze een beetje in mijn hoofd als straks in september de lessen Godsdienst-Levensbeschouwing-Geestelijke Stromingen beginnen voor wat dán Groep 7 is geworden. Maar afgelopen donderdag had ik even een pijnmomentje, of eigenlijk weet ik niet zeker of het nu een moment van scherpte dan wel van hopeloos verlies van geheugen is.
Na de les loop ik de school uit naar de fiets, achter een enthousiaste leerling van vorig jaar. Hoe heet ze ook weer? schiet het door mijn hoofd. O ja, ik weet het. Hoi Linde, zeg ik, zijn jullie al hard aan het oefenen voor de musical? Ik heet niet Linde, zegt Marlot – want zo heet ze echt – Linde is mijn zus. Oh wat dom van mij!. Maar jullie lijken wel op elkaar als twee druppels water. Wanneer had ik je zus dan in de klas? Oei, dat is al ruim drie jaar geleden. Sorry Marlot, ik zal je naam nu nooit meer verwarren. Maar ja, hoe moet we dit nu beoordelen, is het glas van mijn geheugen half leeg of half vol?. Ik houd het er maar op dat het getuigt van een bijzonder scherp geheugen, dat ik me de naam van een leerling van meer dan drie jaar geleden nog zo goed kan herinneren. Maar, ieder mag daar natuurlijk het zijne of hare van denken. Ik weet het ook niet zeker. De tijd zal het leren.
Hartelijke Groet, ds. Fokko F. Omta