Het kostbare doosje

22 oktober 2024 door

Vroeger had bijna elk gezin een klein doosje, gewikkeld in een mooi geborduurd kleedje of veilig achter een deur in de kast. Vaak in de woonkamer, anderen hadden het op hun nachtkastje.
Dat doosje betekende veel voor de mensen. Als ze het moeilijk hadden, keken ze er naar… stonden even stil en dan konden ze dikwijls weer vooruit. Het had bijna dagelijks een plek in hun leven, en als ze het moeilijk hadden, leek het hun kracht te geven. Er ging een soort troost van uit.
Als de kinderen vroegen wat er eigenlijk in dat doosje zat, was het antwoord: dat weten we niet precies, maar het moet wel iets heel bijzonders zijn. Heel speciaal. Iets mysterieus!
Maar als een kind dan vroeg: wat precies? Daar hadden ze geen antwoord op. Je moet aanvaarden, geloven dat het heel waardevol is, want wij hebben het ook van onze ouders gekregen, en die weer van hun ouders… en het hoort er helemaal bij.
Ontmaskering?
Een kritische, onderzoekende jongen nam geen genoegen met dit antwoord. Toen zijn ouders er een keer niet waren, pakte hij het doosje, en brak het open. Hij moest lachen: “Hahaha! Had ik het niet gedacht! Het doosje is leeg! Wat een bedrog!” Toen de ouders thuis kwamen, zei hij: “Hier, jullie geheimzinnig doosje! Het is leeg, leeg en waardeloos!”. Voor de ouders was dat een hele schok: “Leeg? Dat kan toch niet! Hebben wij onszelf dan altijd voor de gek gehouden…?” Toch konden de meesten er niet toe besluiten het doosje weg te gooien. Ze verstopten het in een donker hoekje op zolder, als een steeds vager wordende herinnering. Daardoor werkte het ook niet meer… De jonge generatie vond het allang goed. Nu de grote leugen was ontmaskerd, was het doosje voor hen geheel passé. Ze hadden er niets meer mee. Nee hoor, je kunt evengoed gelukkig zijn zonder!

Niet beter
Nu het nutteloze doosje meer en meer in onbruik raakte, ging het toch niet beter met de mensen. Integendeel. Mensen voelden soms een leegte in hun leven, al deden ze van alles om dat op te vullen. Ze kregen het steeds drukker. Hun hele leven draaide om werken en het zoeken naar ontspanning. Hun agenda liep over van alle aktiviteiten, evenementen en bezigheden van zichzelf of van hun kinderen.
Soms werd het hen teveel, raakten ze overwerkt. Hoe hadden ze toch ooit ‘gemoedsrust’ geput uit momenten van stilstaan bij dat doosje.
Als ze nu voor moeilijkheden kwamen te staan, hadden ze niets om zich aan vast te houden, of om door te zetten. Ze voelden zich ontheemd, oud en jong had elkaar weinig te vertellen.

Het is wat je er zelf in stopt
Ten slotte gingen ze naar een wijze monnik om raad. “We voelen ons niet gelukkig, en vaak een beetje leeg”, zeiden ze: Wat moeten we meegeven aan onze kinderen? We zijn zelf ooit door ónze ouders voor de gek gehouden met een doosje waar niets in zat…”
De monnik antwoordde verbaasd: “Wisten jullie dan niet dat dat doosje leeg was? Die leegte is voor mij een symbool”, zei de wijze, “ik zie het als een open plek, met als doel om zelf over een zinnige invulling na te denken en zo was het ook bedoeld”.
Het doet mij denken aan de God van alle mensen, de Altijd Aanwezige, die de vervulling is van ons bestaan… Hij IS er, maar je kan hem niet grijpen. Je kan hem soms even ervaren, maar hij ontsnapt ons ook steeds: omdat hij groter is of telkens weer anders dan wat wij van hem denken te begrijpen. De waarde van het lege doosje is dat je er zelf iets in moet “denken” als het ware: een verbeelding van wat jij nu echt belangrijk en wezenlijk vindt.
Als je dat doet, dan is het geen leeg doosje meer dat je aan je kinderen meegeeft. Het is zo vol als jij het wilt vullen!”. Toen zochten veel ouders hun doosje weer op, en ze gaven het opnieuw een plaats in hun leven. En soms werden hun kinderen weer nieuwsgierig ….

Hgr. ds. Fokko F. Omta

PS. Dit is een bewerking van het verhaal dat ik jaren geleden
eens tegenkwam, de bron is mij niet bekend.