Inauguratie in Washington: Kippenvel?

De nieuwe vader in het grote Witte Huis gaf een mooie toespraak, die velen in de oren klonk als aangename muziek en proefde als honing op de tong. Hij wil er zijn voor ALLE Amerikanen. Niet alleen voor degenen, die op hem gestemd hebben. De nieuwe president kent geen ‘rode’ staten en ‘blauwe’ staten, maar alleen Ver-énigde Staten. Hij wil ieders vertrouwen winnen, door de ziel van Amerika te herstellen, en de ruggengraad van het land weer op te bouwen. Hier werd hij iets preciezer, want met America’s ‘backbone’ had hij vooral de Middenklasse op het oog. Verder: Met een gekleurde immigrantendochter als vice president, zet Amerika opnieuw een morele stap richting meer gerechtigheid. In de wereld wil Amerika, aldus Biden, weer de leiding nemen: niet door het voorbeeld van haar macht, maar door de macht & kracht van haar voorbeeld. Mooi gezegd, en van alle Amerika-fans maakte zich een aangenaam en warm gevoel meester. Amerika weer ons voorbeeld. Echt om kippenvel van te krijgen.

Spelbreker

Maar kippenvel kan uiting zijn van twee geheel tegengestelde gewaarwordingen. Kras maar es met je nagel over een oud schoolbord. In één van de vele praatprogramma’s was onze nationale zwartkijker een geheel afwijkende mening toegedaan. De immer in stemmig zwartgeklede Maarten van Rossem was niet te beroerd om verschillende mooie frases door te prikken. Hij vond de toespraak een grote verzameling aan clichés. Elke nieuwe president zegt deze dingen en er is nog nooit één geweest die er níet voor alle Amerikanen wilde zijn. Volgens Van Rossem zijn we al veel te lang geobsedeerd door de VS, terwijl Nederland economisch en politiek veel meer afhankelijk is van Duitsland (waar binnenkort een vervanger voor Merkel moet komen) en ook van Europa. En als er één ding NIET moet gebeuren, aldus van Rossem, dan dat Amerika weer ons voorbeeld zou worden. Alsjeblieft niet!!! verzuchtte hij. Inderdaad is er vanaf de jaren 50 van de vorige eeuw een tamelijk on-glorieus lijstje te maken van Amerikaanse interventies, te beginnen bij Korea (jaren 50), daarna Vietnam, Amerika’s rol in de oorlog tussen Irak en Iran (jaren 70-80), de Golfoorlog (90-91), Afghanistan (2001), waar de taliban uit voorkwamen, en dan de Tweede Golfoorlog tegen Irak (2003), wat deels de weg heeft geplaveid voor de snelle opkomst van IS. Het zou eens doorgerekend moeten worden, hoeveel mensenlevens in al deze oorlogen zijn geofferd en hoeveel er door zijn gered of geholpen. Ook: hoeveel miljarden dollars hieraan zijn gespendeerd? En, natuurlijk de hamvraag, of al die miljarden en miljarden dollars en al die geofferde menslevens, indien op een andere manier ingezet, misschien voor veel meer opbrengst hadden kunnen zorgen: aan gerechtigheid, humaniteit en vreugde onder de mensen.

Witte Kaart

Zeker geef ik de nieuwe wijze vader in het Witte Huis het voordeel van elke mogelijke twijfel. Maar een gratieverlening aan zijn voorganger, waarmee hij de kansloze pogingen tot postume afzetting (impeachment) de pas af zou snijden en een onmiskenbaar gebaar van verzoening zou maken richting al die miljoenen, die niet op hem hebben gestemd: dat gebaar zie ik hem niet maken. Ben ook nog niemand tegengekomen, die dat een goed idee vindt.

Afijn, dit brengt mij op iets heel anders.
In het voetbal kennen we de Gele Kaart en de Rode Kaart. Maar ergens in Portugal is nu ook de Witte Kaart ingesteld. Nee een Witte Kaart is niet een soort gratieverlening, alsof je dan weer een Gele Kaart kwijt bent. Nee, de Witte Kaart wordt gegeven als beloning voor Sportief gedrag. B.v. als er een tegenstander geblesseerd is geraakt en op grond ligt, zonder dat het spel wordt afgefloten: dat je de bal dan uitschiet, om die tegenstander gelegenheid te geven weer opgelapt te worden en overeind te krabbelen. Ik geef toe, dat is een heel, heel ander segment van de wereldwerkelijkheid.
Maar ik zou wel willen, dat we elkaar wat vaker een WITTE KAART voorhouden. En dat we zelf beginnen met woorden en daden die zo’n witte kaart oproepen.