Is er leven na de dood

Is er leven na de dood  
Vorige week deden we op school een gedachten experiment waarbij de leerlingen hun ideale wereld mochten schilderen, deze week stonden we stil bij leven en dood en met name de vraag: Is er leven na de dood? Die vraag lijkt wel op wat Henk Westbroek (van de band Het Goede Doel) ooit zong:

Is er leven op Pluto 
Kun je dansen op de maan 
Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan?

Over die plaats tussen de sterren is door de mensheid heel wat af gefantaseerd. Je kunt globaal gezien op twee manier over leven na de dood nadenken: enerzijds in kwantiteit van eindeloos voortduren. Dan denk je dus in termen van tijd, uren, dagen, maanden, jaren, eeuw in, eeuw uit zonder ophouden. Hoe het er dan ook uitziet, ik ben bang dat dat op zeker moment wel stierlijk vervelend wordt. De andere manier om over ‘eeuwig leven’ na te denken is in termen van kwaliteit. Dan vraag je je niet af hoe lang het duurt, maar: hoe het er uit ziet? Hoe het er toegaat? Wat voor leven is dat dan? Is het net zo eerlijk/oneerlijk als het leven hier en nu? is er net zoveel verschil van rijk/arm, macht en onmacht, geluk en tegenslag? Of betekent het dat aan al die zinloze willekeur dan eindelijk een eind is gekomen?

Kwantiteit?
In het eerste geval kun je denken aan een bepaald soort onderzoek waarin enkele rijke mensen heel veel geld steken dat gericht is op levensverlenging, zodat we niet ergens in de tachtig worden, maar pak em beet honderd dertig of nog ouder. Ik denk overigens niet dat dergelijke investeerders zo’n onsterflijkheidsdrankje voor iedereen beschikbaar zouden willen stellen. Hoe dan ook, het lijkt me een horribele gedachte. Ik leef graag en het mag wat mij betreft nog wel even duren, maar de film moet ook es eindigen. Ik hou ook niet zo van die eindeloze series met meerdere jaargangen. Ik heb het idee dat ik dan alleen maar aan het lijntje wordt gehouden met steeds weer nieuwe wendingen die gaandeweg steeds meer op elkaar lijken. Liever heb ik dan een eindige film, met kop en staart, die mij anderhalf uur lang boeit en voor mijn part bij de keel grijpt, maar die me daarna ook weer loslaat, omdat ie is afgelopen. Als wij mensen ook nog es veel ouder worden dan we al worden, dan kan de aarde het echt wel schudden. 

Eeuwig is “anders”
Eeuwig is niet steeds meer van hetzelfde, maar wijst op iets kwalitatief ‘anders’. Ook is het niet: weg van de aarde en op naar de hemel, maar eerder andersom: laat de hemel hier maar komen. Daarover gaan dromen van zieners en dichters in de meeste religies en levensfilosofieën. Het eeuwige leven is dan b.v. als een nieuwe stad, waarvan de poorten naar alle kanten open staan. “Er hoeft niemand te worden geweerd. Wie pijn heeft of verdriet mag er komen uithuilen en wordt er getroost. Doodmaken en kapotgaan is er niet meer bij. Als er nog geld of goud bestaat, dan worden er straatstenen van gemaakt, zodat alles blinkt. Gevangenissen en kazernes zijn niet meer nodig, noch fabrieken en auto’s. Ook tempels en kerken zijn overbodig geworden, want ieder mens is dan zelf als een tempel van God, een huis van compassie” (naar Karel Eykman). Als het hier een beetje op lijkt, dan mag er van mij leven na de dood zijn, en wil ik er graag deel aan hebben. Maar ja, als dit ideaal ons zo aanspreekt, waarom zouden we dan niet proberen om ons leven nu en hier daar al op te laten lijken?