Leid mij niet in bekoring (1)

Vandaag (maandag 21/11) begint het WK voor Orange en ik heb rond het middaguur al een paar keer het Onze Vader gebeden. Met name de zin: Leid ons niet in verzoeking. Katholieken spreken van: Bekoring. Ik sta namelijk bloot aan een vreselijke mij zelf opgelegde Verleiding.
Over enkele uren zal het Nederlands Elftal de eerste wedstrijd spelen tegen Senegal en ik ga daar niet naar kijken. Wil zelfs dit hele WK voetbal aan mijn neus voorbij laten gaan. Althans dat is mijn intentie. Maar gaat dat ook lukken? Mijn al lang overleden vader had voor zulke gevallen een weinig bemoedigende uitdrukking:

“De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens”.

Oftewel: het ‘vlees’ is wel gewillig, maar gaat mijn ‘geest’ het ook redden? Of val ik uiteindelijk toch aan zwakheid ten prooi. Met name wanneer ORANGE steeds verder komt in het toernooi, misschien zelfs voor de 4^e keer de Finale haalt?

Ondermijning en Bewaring
Voor die finale op 18 dec. heeft mijn beste vriend me al uitgenodigd om bij hem thuis te komen kijken. Maar – zo voegde hij er empathisch aan toe – “ik begrijp dat ik hiermee de verleidingsrol speel van de duivel met zijn drie verzoekingen in de woestijn”. Inderdaad voelde ik direct een golf van slapte mijn wervelkolom binnendringen die het bijna ondoenlijk maakt de rug recht te houden.
Maar daar staat wel een bijzondere vorm van bewaring en voorzienigheid tegenover. Want laat nu net afgelopen week onze MODEM het hebben begeven. Met als gevolg: geen internet in huis, geen vaste telefoon en ook geen TV. Pas morgen (dinsdag) komt de ZIGGO monteur alles met een nieuwe modem weer aansluiten. Dus dan heb ik tenminste de eerste horde kunnen nemen. Ik KÁN niet eens kijken als Rabbi Louis vanmiddag met zijn discipelen aan de WK missie begint. Kortom, mijn bede om niet in verzoeking te geraken is vooralsnog door de Eeuwige verhoord.

Wat levert “niet kijken” op? Niets!
Althans, de veel geplaagde en misschien nóg veel meer ‘besproken’ gastarbeiders in Qatar worden er geen cent beter van. Het is ook NIET mijn doel of pretentie dat de wereld hierdoor beter wordt of beter af. Er wordt niet één leven mee gered, en geen doelpunt minder om gescoord. Eigenlijk doe ik het heel egoïstisch puur voor mij zelf, voor mijn eigen gevoel. De laatste jaren heb ik tegenover het fenomeen ‘voetbal’ een dubbel gevoel gekregen.

Heb het van jong af met verve beoefend. Eerst v.a.1968 bij Flevo Boys, zaterdag amateurs in Emmeloord, daarna als student bij DVVA (Door Vriendschap Verenigd Amsterdam). Toen bij AVC Sexbierum en van 1991-2017 bij CVWieringermeer.
Kortom, zelf voetballen deed ik met hart en ziel. Daar-NÁ kwam naar voetbal kijken, het liefst naar amateurwedstrijden langs de kant. Maar de laatste twintig jaar heeft voetbal op TV een zo enorme vlucht genomen, dat je er bijna mee wordt doodgegooid. En niet alleen steeds meer wedstrijden, maar ook steeds meer Voetbal PRAAT-programma’s. Met mensen die het kunnen weten, echte betweter-deskundigen, vaak uitsluitend mannen. En zóó gewichtig allemaal, zoo belangrijk: voetbal lijkt wel belangrijker dan eten en drinken: het is een PRE-primaire levensbehoefte geworden. Het is niets minder dan PURE RELIGIE. En we weten hoe dat kan gaan met ‘religie’, dat loopt voor je het weet uit op geld en gewin, op bedriegerij en uitbuiting.
Wel met het verschil dat Rome maar één Sint Pieter Kathedraal heeft. Het ministaatje Qatar heeft er voor dit WK wel VIJF gebouwd: super chique Voetbaltempels voor eenmalig gebruik: in Doha, Al-Wakrah, Al-Rayyan, Lusail en Al Khor.
Afijn, ik stop er eerst mee. Volgende week zal ik vertellen of het mij gelukt is om ook de tweede wedstrijd van de orange LEEUW zonder kijken voorbij te laten gaan. Wel houd ik me het recht voor om de interviews en leerredes van Meester Rabbi Louis te blijven volgen.
Keer nooit je rug toe naar de Messias.
wordt vervolgd,