Lente, Paastijd, twee indrukwekkende voorbeelden

Paastijd en lente
Lente is de tijd waarin de natuur opstaat uit de winter. Alles wat dor en afgestorven is, bot weer uit in uitbundig groen en leven. De natuurlijke lente heeft in de kerk een spirituele evenknie, en dat is de Paastijd. Na de winterdood met Goede Vrijdag is Pasen, het feest van de opstanding van Jezus Christus uit de dood. Het betekent voor zijn volgelingen dat Jezus’ sterven aan het kruis niet het ‘einde verhaal’ was. In tegendeel, zij komen tot de overtuiging dat de geest van Christus helemaal niet is gedoofd, maar leeft, en verder gaat waar Jezus eindigde. Het is de ‘passie’ van Jezus geweest om zich te wijden aan de ‘op menselijkheid bedachte God’. Dus wijdde hij zich met dezelfde passie aan praktische menselijkheid. God boven alles en je medemens als jezelf. Dus jezelf liefhebben. En van daaruit ook de ander. Nu ja, het is allemaal bekend en het is ook duidelijk dat naastenliefde het beste gedijt op kleine schaal. Zelfs als je het plaatst in de grote wereld met haar verschrikkingen.

Pastoor Selimian en regisseur Basil al Khatib
Twee indrukwekkende voorbeelden van krachtig leven te midden van dood en verderf – of liever: daar dwars tegen in – kwam ik afgelopen week tegen, jawel, in een reportage van Nieuwsuur over Syrië. De regisseur die doorgaat met het maken van een film in Damascus; en de pastoor die bij zijn mensen blijft in Aleppo. Gevaar en dood trotserend, staan ze samen voor alles waar IS en andere extremisten tegen zijn. De regisseur voor zijn filmische uitingen van cultuur, de pastoor om de trouw aan zijn ge-loof en mensen. Meer dan twee derde van de Christenen is reeds uit Syrië en uit Aleppo vertrokken, zegt Selimian. Velen hebben huizen en winkels verloren, velen zijn familieleden kwijt geraakt. Ze voelen zich doelwit. Syrië was een Christelijk land ruim vóór dat de Islam er binnen kwam, aldus pastoor Selimian. De moslims zijn eigenlijk de gasten, de Islam kwam na ons. Daarom willen Christenen ook helemaal niet uit Syrie weg.

Zowel de regisseur als de pastoor vechten voor hun bestaan, hun cultuur en geloof door op hun post te blijven. Door net als leraren, dokters, verplegers en vele anderen hun werk te blijven doen. “We moeten dat onmisbare vonkje hoop bewaren, in het leven en in de woonwijken van ons volk. Ik zie mezelf Syrië niet verlaten – aldus pastoor Selimian: “zolang mijn volk, mijn parochie hier is, al zijn er maar één of twee gezinnen in Aleppo over, ik blijf bij ze.” Twee indrukwek kende voorbeelden van wat Pasen betekent: over het leven dat sterker is dan dood.
Hartelijke groet, ds. Fokko F. Omta