Salomo in de polder (2)
12 oktober 2015Strubbelingen met de buren – en de wijsheid van Salomo
Vorige week gaf ik een casus om uw Salomonitsche wijsheid te testen. De gehandicapte vrouw Paula kon het zelfstandig leven niet helemaal aan, haar tuintje werd een haard van zaaiend onkruid. Tjitske en Ane, het jonge stel ernaast heeft alles juist piekfijn in orde. Vooral Ane stoort zich aan het hoge onkruid. Als predikant wilde ik graag dat ze in vrede en misschien met iets meer compassie en betrokkenheid naast elkaar konden wonen. Hoe dit op te lossen.
De kinderen van Groep 7 (OBS De Snip) droegen de volgende oplossingen aan. Paula moet een leuke vriend of vriendin tegenkomen, die haar helpt. Of: Ane, de buurman zou haar een beetje moeten helpen met haar tuin. Of: Er zou hulp van buiten moeten komen, een tuinman of buurtcomité. Een leuke oplossing was ook: een flinke schutting aanbrengen, zodat het onkruid niet meer uitzaait naar de buurman toe. Of: het tuintje van Paula gro-tendeels betegelen en een paar kleine bloempotten. Van u als lezers kwam ook een oplossing, een hele goeie, maar daar kom ik zo op. Ik zal eerst vertellen hoe het in werkelijkheid ging.
Waar bemoeit die dominee zich mee?!
Ik was dus op bezoek bij Ane en Tjitske, waarbij Ane vond dat zulke mensen met een beperking (als Paula) niet alleen zouden moeten wonen. Vooral die vreselijke tuin en al dat onkruid. Dat zou ook naar zijn mooie tuin overwaaien. Daarop suggereerde ik één van de oplossingen van de kinderen hierboven. Vragenderwijs zei ik tegen Ane: Zou je Paula niet een keer kunnen helpen met haar tuin, dat onkruid aanpakken, dat zou ze denk ik heel aardig vinden”. Nou, dit idee pakte niet echt goed uit. Ane keek me aan met een gezicht van waar ik me wel niet mee bemoeide en zei nog iets bozer dan voorheen: “Nou wordt ie helemaal mooi. Dus ík zou dat tuintje moet doen?! Waarom doe je het zelf niet!!!”. Oei, dacht ik bij mezelf, dit loopt niet echt lekker. Het leek me beter om de zaak niet op de spits te drijven. Het bezoek liep ook ten einde, dus ik zei: Laten we er nog es over nadenken.
De oplossing
De zaak was er niet gemakkelijker op geworden. Ik werd zelf deel van het probleem. Ik speelde met de gedachte om inderdaad zelf dat tuintje aan te pakken. Potverdorie waar hebben we het eigenlijk over. Maar dat zou ook wel weer erg demonstratief zijn. Er zou een zweem van: “dan doe ik het wel even, kijk mij eens” over kunnen hangen. Bovendien zou het Ane enTjitske en hun buurvrouw Paula niet nader tot elkaar brengen. En het zou mijzelf mogelijk verder verwijderen van Ane. Na een paar dagen kwam ik tot de oplossing, die één van u, lezers, ook heeft bedacht . Deze persoon mailde het volgende: “Ik vermoed dat jij weer naar Ane bent toegestapt en hem hebt voorgesteld: “Ane: zullen wij sámen op een middagje die kleine voortuin van Paula eens onder handen nemen”. Inderdaad, zo is het gegaan. En Ane vond het een goed idee, en we hebben het tuintje gebroederlijk van zaadgevend on-gewas gezuiverd.
Hartelijke Groet, ds. Fokko F. Omta