Terugblik Schermerhornlezing

Schermerhorn-lezing

Was mooie  bijeenkomst met een kleine 30 aanwezigen. Ook nazaten van de Schermerhornfamilie uit Den Haag en Harderwijk. Alle aanwezigen, ook de gezeten Niedorpers werden verwelkomd door Niko Stammes, die – hoewel woonachtig in Mokum – zelf ook voor eeuwig een Niedorper zal blijven: pur sang, en ook in hart en nieren. Mooi! Hij gaf een update en praatte iedereen weer even bij over de blijvende impact die Schermerhorn in Niedorp en in den lande heeft gehad.

Daarna was de beurt aan de hoofdgast, mw. Greetje Witte-Rang die een mooie link legde tussen Schermerhorn en een predikant uit de geschiedenis van Kerk en Vrede, te weten dominee Hugenholtz. Deze laatste had in het dorp Ammerstol een vergelijkbare invloed en impact op de gemeenschap als S. hier in Niedorp.

Verder zette de spreker ons aan het denken over de vandaag overal heersende tendens om alleen nog maar te geloven in “meer wapens”, teneinde de vrede te bewaren of te verdedigen. Wat ontbreekt is vredespolitiek. Daarin gaat het om het investeren in politieke middelen, diplomatie, het zoeken naar mogelijkheden om toch met je ‘vijand’ in gesprek te komen. Dat is niet makkelijk, maar het lijkt alsof het niet eens meer geprobeerd wordt en er alleen nog aan wapens wordt gedacht.

Vredespolitiek
Vergelijk het op kleine schaal met spanning tussen buren. Als je bang bent en je naaste buren voor geen cent vertrouwt, kun je alles op alles zetten om je eigen terrein met een hek te omheinen, prikkel en schrikkeldraad, een valse waakhond, camera’s en ga zo maar door … altijd een pistool voor het grijpen.  Wellicht zal je buurman het uit zijn hoofd laten om je terrein en huis binnen te dringen. Maar het blijft crisis, koude oorlog, onzeker en angstig.

Maar stel je nu eens voor dat er iets te bedenken zou zijn, waardoor je toch met je buurman in gesprek kunt raken. Stel, dat je daardoor wederzijds wantrouwen en ergernis kunt bespreken en doen verminderen. Misschien is je buurman wel net zo bang voor jou als jij voor hem.

Niet dat dit heel gemakkelijk is, maar je moet het wel willen en willen proberen. Dus je moet er in willen investeren, je moet er creativiteit in steken, het vergt plooibaarheid en (politiek-)sociale vaardigheid. Dat is een andere vaardigheid dan het bedenken van steeds afschrikwekkender wapens …

Het gesprek zoeken
Terug naar de politiek: misschien dat dit soort diplomatie achter de schermen wel wordt gepoogd, maar ik vraag het me af. We zijn veel gemakkelijker in het afkondigen van sancties dan in het uitsteken van een hand … Wordt een land of organisatie eenmaal gekwalificeerd als “terroristisch” dan wordt er met dat land of organisatie niet meer gesproken. Dat lijkt zelfs verboden. Als voorbeeld denk ik aan de rebellen in Jemen. Er wordt van alles bedacht om ze bombarderen, maar praten???

Afijn, stof tot nadenken dus.

Hartelijke groet,    ds. Fokko F. Omta