Toch geen messias – Oranje ligt er uit (4 – slot)

Helaas, helaas. Had ik zo gehoopt op heldenstatus van Andries en voor Louis: verheffing in de adelstand. Maar het sprookje is uit. Toch had ‘onze’ trainer minstens drie punten van aanpak, die typerend zijn voor een messias of heiland.
Ten eerste zijn oog hebben voor de underdog: schijnbaar uit het niets kwam Louis met keeper Andries op de proppen. Terwijl Jasper Cillessen zich al rijk rekende. Niks daarvan, Louis had in de schaduw een onderschat talent ontdekt en tegen alle beterweters ín, was zijn keuze gemaakt. “De eersten zijn de laatsten, wie nákomt, gaat voorop”.
Een tweede mooie punt van Van Gaal, vind ik, dat hij trouw is aan zijn keuzes, volgens sommigen misschien wel te lang. Hij hield vast aan Memphis en lange tijd ook aan Bergwijn, die beide belangrijk waren in de kwalificatie. Juist door vertrouwen te geven, hoopte hij dat ze boven zichzelf zouden uitstijgen. Had hij ze eerder gewisseld, had dat zeker frustratie en onrust gebracht in de groep, zonder garantie dat andere spitsen beter zouden presteren.
Hiermee is ook het derde sterke punt van Van Gaal gegeven: de groepsvorming. Misschien wel zijn grootste gave: om zo’n hele club van 23 sterren met doorgaans sterk wisselende ego’s tot een eenheid te smeden, een vriendenclub bijna, die allemaal voor elkaar door het vuur gaan. Elke speler had zijn ‘naaste’ concurrent ‘even lief als zichzelf’. Waarbij het soms bijna leek alsof “de één de ander zelfs uitnemender achtte dan zichzelf”.

Zelf-vertrouwen of overmoed
Er is nog een vierde kenmerk die Louis met elke messias deelt: namelijk geloof in zichzelf en geloof in het (on)bereikbare einddoel. Of dat nu een heils-staat is, een koninkrijk van God of het worden van Wereldkampioen. In alle geval is er een ultieme drive om het gestelde doel te bereiken, en ook geloof, zelfvertrouwen dat het niet alleen mogelijk is, maar ook werkelijkheid zal worden.
Louis houdt van zgn. affirmaties. Dat betekent: “gewoon zéggen en hardop uitspreken: wij zijn kampioenen!”. Steeds weer. En je moet het ook ‘imagineren’.  Krachtig verbeelden in je hoofd, en verwoorden als een mantra, en telkens herhalen als een ‘geloofsbelijdenis”: Wij zíjn (na 18 dec.) wereldkampioenen.
Het is duidelijke dat zo’n ‘geloof’ in doel en ‘zelf’, een sterk “tsjakka!’ gehalte heeft, waar ooit Emiel Ratelband het patent op had. Het grenst aan over- of hoog-moed, waarbij alleen een nederlaag erger voorkomt.
Met dit laatste moet ik denken aan lang geleden toen Ajax met Van Gaal inderdaad ‘wereldkampioen’ was geworden. Tijdens de huldiging in Amsterdam ging hij, als een echte Godenzoon, aardig te keer. Ik citeer uit mijn hoofd, maar kreeg toen een ietwat ON-aangename smaak in mijn mond.

Wij zijn de beste van Nederland ….  maar niet alleen van Nederland.
Nee … wij zijn de beste van Europa ….  maar niet alleen van Europa.
Nee, wij zijn de beste van de wereld, van de hele WERELD !!!!   De BESTE!!!

Toch jammer dat “we” er uit liggen. Wel denk ik dat Louis nu veel ingetogener zou hebben gereageerd, als ze wél kampioen waren geworden. Minder als godenzoon, en meer als mens. En dat is dan gelijk een mooie Kerstgedachte.
Je voelen als een God en dan worden als een mens, een warm en bewogen mens.
Ik wens ieder gezegende Kerstdagen en een met moed en overtuiging geleefd 2023 – – desnoods tegen de klippen op.
Gezondheid, vrede en zegen.

Hgr. ffo.